زندگینامه آیت الله احمد مجتهدی تهرانی

مرحوم آیت‌الله احمد مجتهدی تهرانی در نهم مهرماه سال ۱۳۰۲ شمسی برابر با دوم رجب‌المرجب سال ۱۳۴۳ قمری در تهران چشم به جهان گشود. وی در خاندانی با تقوی و ورع و فضل و شرف پرورش یافت پدر ایشان مرحوم محمدباقر از کسبه‌های معروف و با تقوی و متدین تهران بوده و جد ایشان مرحوم میرزا احمد از تجار مشهور و از مؤمنین و متدینین عصر خود بود. بعد از این دو بزرگوار اجداد حضرت آیت ‌الله مجتهدی همگی در کسوت روحانیت و از علماء جلیل‌القدر و مبلغین اسلام و از ائمه جماعات مشهور کاشان بودند.

تاریخچه عاشورا

روز دهم محرم، روز شهادت سالار شهیدان و فرزندان و اصحاب او در کربلا.عاشورا در تاریخ جاهلیت عرب، از روزهای عید رسمی و ملی بوده و در آن روزگار، در چنین‏ روزی روزه می‏گرفتند، روز جشن ملی و مفاخره و شادمانی بوده است و در چنین روزی‏ لباسهای فاخر می‏پوشیدند و چراغانی و خضاب می‏کردند.در جاهلیت، این روز را روزه‏ می‏گرفتند.در اسلام، با تشریع روزه رمضان، آن روزه نسخ شد.گفته‏اند: علت نامگذاری روز دهم محرم به عاشورا آنست که ده نفر از پیامبران با ده کرامت در این روز، مورد تکریم الهی قرار گرفتند.

در فرهنگ شیعی، به خاطر واقعه شهادت امام حسین‏ «ع‏» در این روز، عظیمترین روز سوگواری و ماتم به حساب می‏آید که بزرگترین فاجعه و ستم در مورد خاندان پیامبر انجام‏ گرفته و دشمنان اسلام و اهل بیت این روز را خجسته شمرده به شادی می‏پرداختند، اما پیروان خاندان رسالت، به سوگ و عزا می‏نشینند و بر کشتگان این روز می‏گریند. امام‏ صادق‏ «ع‏» فرمود: «و اما یوم عاشورا فیوم اصیب فیه الحسین‏ «ع‏» صریعا بین اصحابه و اصحابه حوله صرعی عرا ه . عاشورا روزی است که حسین‏ «ع‏» میان یارانش کشته برزمین افتاد، یاران او نیز پیرامون او به خاک افتاده و عریان بودند.امام رضا «ع‏» فرمود: «من ‏کان عاشورا یوم مصیبته و بکائه جعل الله عز و جل یوم القیامه یوم فرحه و سروره‏».. ، هرکس را که عاشورا روز مصیبت و اندوه و گریه باشد، خداوند قیامت را روز شادی او قرارمی‏دهد.در «زیارت عاشورا» درباره این روز غم‏انگیز که امویان آنرا مبارک می‏دانستند، آمده است: «اللهم هذا یوم تبرکت به بنو امیه و ابن آکله الاکباد…».
امامان شیعه، یاد این روز را زنده می‏داشتند، مجلس برپا می‏کردند، بر حسین بن‏ علی‏ «ع‏» می‏گریستند، آن حضرت را زیارت می‏کردند و به زیارت او تشویق و امر می‏کردند و روز اندوهشان بود.از جمله آداب این روز، ترک لذتها، دنبال کار نرفتن، پرداختن به سوگواری و گریه، تا ظهر چیزی نخوردن و نیاشامیدن، چیزی برای خانه‏ ذخیره نکردن، حالت صاحبان عزا و ماتم داشتن و… است.
در دوران سلطه امویان و عباسیان، شرایط اجتماعی اجازه مراسم رسمی و گسترده در سوگ اباعبدالله الحسین را نمی‏داد، اما هر جا که شیعیان، قدرت و فرصتی یافته‏اند، سوگواری پرشور و دامنه ‏داری در ایام عاشورا به راه انداخته‏اند.در تاریخ است که ‏معز الدوله دیلمی اهل بغداد را به برگزاری مراسم سوگ و نوحه برای سید الشهدا «ع‏» وادار ساخت و دستور داد که بازارها را ببندند و کارها را تعطیل کنند و هیچ طباخی غذایی نپزد و زنان سیاهپوش بیرون آیند و به عزاداری و نوحه بپردازند.این کار را چندین سال ادامه دادو اهل سنت نتوانستند جلوی آن را بگیرند، چون که حکومت، شیعی بود.

از قرن ها پیش، «عاشورا» بعنوان تجلی روز درگیری حق و باطل و روز فداکاری و جانبازی در راه دین و عقیده، شناخته شده است.حسین بن علی‏ «ع‏» در این روز، با یارانی ‏اندک ولی با ایمان و صلابت و عزتی بزرگ و شکوهمند، با سپاه سنگدل و بی‏دین‏حکومت ‏ستم یزیدی به مقابله برخاست و کربلا را به صحنه همیشه زنده عشق خدایی و آزادگی و حریت مبدل ساخت. عاشورا گر چه یک روز بود، اما دامنه تاثیر آن تا ابدیت‏کشیده شد و چنان در عمق وجدانها و دلها اثر گذاشته که همه ساله دهه محرم و بویژه‏ عاشورا، اوج عشق و اخلاص نسبت به معلم حریت و اسوه جهاد و شهادت، حسین بن‏علی‏ «ع‏» می‏گردد و همه، حتی غیر شیعه، در مقابل عظمت روح آن آزاد مردان تعظیم ‏می‏کنند.عاشورا، نشان دهنده معنای‏ «حسین منی و انا من حسین‏» بود که دین رسول خدابا خون سید الشهدا آبیاری و احیا شد.به تعبیر امام خمینی‏ «ره‏»: «عاشورا، قیام عدالتخواهان ‏با عددی قلیل و ایمان و عشقی بزرگ در مقابل ستمگران کاخ نشین و مستکبران غارتگر بود…»،. «اگر عاشورا نبود، منطق جاهلیت ابو سفیانیان که می‏خواستند قلم سرخ بر وحی وکتاب بکشند و یزید، یادگار عصر تاریک بت پرستی که به گمان خود با کشتن و به شهادت‏ کشیدن فرزندان وحی امید داشت اساس اسلام را برچیند و با صراحت و اعلام‏ «لا خبرجاء و لا وحی نزل‏» بنیاد حکومت الهی را برکند، نمی‏دانستیم بر سر قرآن کریم و اسلام‏ عزیز چه می‏آمد.

امام حسین‏ «ع‏» که به دعوت اهل کوفه از مکه عازم این شهر بود تا به شیعیان انقلابی ‏بپیوندد و رهبری آنان را به عهده گیرد، پیش از رسیدن به کوفه، در کربلا به محاصره‏ نیروهای ابن زیاد در آمد و چون حاضر نشد ذلت تسلیم و بیعت با حکومت غاصب و ظالم یزیدی را بپذیرد، سپاه کوفه با او جنگیدند.حسین و یارانش روز عاشورا، لب تشنه، با رشادتی شگفت تا آخرین نفر جنگیدند و به شهادت رسیدند و بازماندگان این قافله ‏نور، به اسارت نیروهای ظلمت درآمده به کوفه برده شدند.هفتاد و دو تن یاران شهید او، بزرگترین حماسه بشری را آفریدند و یاد خویش را در دل تاریخ و وجدان بشرهای‏فضیلتخواه، ابدی ساختند. به تعبیر یکی از نویسندگان معاصر: «عاشورا، مائده بزرگ روح‏انسان است در تداوم اعصار، تجسم اعلای وجدان بزرگ است در دادگاه روزگار، صلابت ‏شجاعت انسان است در تجلیگاه ایمان، طواف خون است در احرام فریاد، تجلی کعبه‏ است در میقات خون، نقش بیدار گذرها و رهگذرهاست در کاروان دراز آهنگ زندگیها و عبورها، عاشورا، باز خوان تورات و انجیل و زبور است در معبد اقدام، ترتیل آیات قرآن‏است در الواح ابدیت، خون خداست جاری در رگهای تنزیل، حنجره خونین کوه‏ «حرا» ست در ستیغ ابلاغ، درگیری دوباره محمد «ص‏» است با جاهلیت بنی امیه و شرک ‏قریش، تجدید مطلع رجزهای‏ «بدر» است و «حنین‏»، انفجار نماز است در شهادت و انفجار شهادت است در نماز، تبلور شکوهزاد جاودانگی حق است در تباهستان نابود باطل، هشدار خونین حسینیه‏هاست در معبر اقوام، فریاد گستر انسانهای مظلوم است درهمه تاریخ، دست نوازش انسانیت است بر سر بی پناهان، رواق سرخ حماسه است در تاریکستان سیاهی و بیداد، قلب تپنده دادخواهان است در محکمه بشریت، طنین بلند پیروزی است در گوش آبادیها، عطشی است دریا آفرین در اقیانوس حیات، «رسالتی‏» است بزرگ بر دوش‏ «اسارتی‏» رهایی بخش، عاشورا آبروی نمازگزاران است و عزت ‏مسلمانان، و سرانجام، عاشورا رکن کعبه است و پایه قبله و عماد امت و حیات قرآن و روح نماز و بقای حج و صفای صفا و مروه و جان مشعر و منا.و عاشورا، هدیه اسلام ‏است به بشریت و تاریخ.

نحوه شهادت امام حسین(ع)/ آخرین لحظات امام چگونه گذشت

امام اصحاب وفادار خود را صدا می‌زند

بعد از شهادت یاران باوفا، امام حسین علیه‌السلام پیوسته به راست و چپ مى‌‏نگریست و هیچ یک از اصحاب و یاران خود را ندید جز آنان که پیشانى به خاک ساییده و صدایى از آنها به گوش نمى‏رسید، پس ندا داد:

«یا مُسْلِمَ بْنَ عَقیلٍ، وَ یا هانِىَ بْنَ عُرْوَهَ، وَ یا حَبیبَ بْنَ مَظاهِرَ، وَ یا زُهَیْرَ بْنَ الْقَیْنِ، وَ یا یَزیدَ بْنَ مَظاهِرَ، وَ یا یَحْیَى بْنَ کَثیرٍ، وَ یا هِلالَ بْنَ نافِعٍ، وَ یا إِبْراهِیمَ بْنَ الُحصَیْنِ، وَ یا عُمَیْرَ بْنَ الْمُطاعِ، وَ یا أَسَدُ الْکَلْبِىُّ، وَ یا عَبْدَاللَّهِ بْنَ عَقیلٍ، وَ یا مُسْلِمَ بْنَ عَوْسَجَهَ، وَ یا داوُدَ بْنَ الطِّرِمَّاحِ، وَ یا حُرُّ الرِّیاحِىُّ، وَ یا عَلِىَّ بْنَ الْحُسَیْنِ، وَ یا أَبْطالَ الصَّفا، وَ یا فُرْسانَ الْهَیْجاءِ، مالی أُنادیکُمْ فَلا تُجیبُونی، وَ أَدْعُوکُمْ فَلا تَسْمَعُونی؟! أَنْتُمْ نِیامٌ أَرْجُوکُمْ تَنْتَبِهُونَ؟

أَمْ حالَتْ مَوَدَّتُکُمْ عَنْ إِمامِکُمْ فَلا تَنْصُرُونَهُ؟ فَهذِهِ نِساءُ الرَّسُولِ صلى الله علیه و آله لِفَقْدِکُمْ قَدْ عَلاهُنَّ النُّحُولُ، فَقُومُوا مِنْ نَوْمَتِکُمْ، أَیُّهَا الْکِرامُ، وَ ادْفَعُوا عَنْ حَرَمِ الرَّسُولِ الطُّغاهَ اللِّئامَ، وَ لکِنْ صَرَعَکُمْ وَاللَّهِ رَیْبُ الْمَنُونِ وَ غَدَرَ بِکُمُ الدَّهْرُ الخَؤُونُ، وَ إِلّا لَما کُنْتُمْ عَنْ دَعْوَتی تَقْصُرُونَ، وَلا عَنْ نُصْرَتی تَحْتَجِبُونَ، فَها نَحْنُ عَلَیْکُمْ مُفْتَجِعُونَ، وَ بِکُمْ لاحِقُونَ، فَإِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ.

اى مسلم بن عقیل! اى هانى بن عروه! اى حبیب بن مظاهر! اى زهیر بن قین! اى یزید بن مظاهر! اى یحیى بن کثیر! اى هلال بن نافع! اى ابراهیم بن حُصَین! اى عمیر بن مطاع! اى اسد کلبى! اى عبداللَّه بن عقیل! اى مسلم بن عوسجه! اى داود بن طرمّاح! اى حرّ ریاحى! اى على بن الحسین! اى دلاورمردان خالص! و اى سواران میدان نبرد! چه شده است شما را صدا مى‌‏زنم ولى پاسخم را نمى‌‏دهید؟ و شما را مى‏‌خوانم ولى دیگر سخنم را نمى‌‏شنوید؟ آیا به خواب رفته‌‏اید که به بیدارى‌‏تان امیدوار باشم؟ یا از محبّت امامتان دست کشیده‌‏اید که او را یارى نمى‌‏کنید؟

این بانوان از خاندان پیامبرند که از فقدانتان ناتوان گشته‏اند. از خوابتان برخیزید، اى بزرگواران! و از حرم رسول خدا در برابر طغیانگران پست، دفاع کنید.

ولى به خدا سوگند! مرگ، شما را به خاک افکنده، و روزگار خیانت پیشه با شما وفا نکرده، وگرنه هرگز از اجابت دعوتم کوتاهى نمى‌‏کردید، و از یاریم دست نمى‌‏کشیدید، آگاه باشید، ما در فراق شما سوگواریم و به شما ملحق مى‌‏شویم، إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ». (معالی السبطین، ج ۲ ص ۱۷)

داستان فطرس ملک

 

فطرس که بود:

جبرئیل برای تبریک ولادت امام حسین از جزیره ای عبور میکرد.که در ان جزیره فرشته ای به نام فطرس وجود داشت و از حاملان عرش بود برخورد کرد.فطرس چون در یکی از اوامر الهی تاخیر و سهل انگاری کرده بود در ان جزیره محبوس شده و بالهایش شکسته شده بود وقتی امام حسین به دنیا امد فطرس۷۰۰سال بود که در ان جزیره محبوس ومشغول به عبادت خدا بود.

خواهش فطرس از جبرئیل:

فطرس وقتی دیدجبرئیل که همراه ملائک به زمین نزول میکنند از او پرسید که کجا میروید او گفت خداوند به حضرت محمد نعمتی ارزانی داده ومرا فرستاده تا به او تبریک بگویم .فطرس گفت ای جبرئیل مرا با خود ببر شاید که ان حضرت بر من دعا کند وخدا از گناهان من بگذرد.

احترام به والدین

خاطرات یک ایثارگر از اعتقاد به ولایت فقیه در زمان جنگ

متاسفانه مرورگر شما، قابیلت پخش فایل های صوتی تصویری را در قالب HTML5 دارا نمی باشد.
توصیه ما به شما استفاده از مروگرهای رایج و بروزرسانی آن به آخرین نسخه می باشد
با این حال ممکن است مرورگرتان توسط پلاگین خود قابلیت پخش این فایل را برای تان فراهم آورد.